gökyüzünden kuşlar çaldık
ve uzaydan yıldızları.
ne kendimizi bulabildik bu karmaşada,
ne de gözlerimizin önündekileri görebildik.
hayat amacımızı ararken yerlere baktık,
eğildik durduk,
fakat her şey gökyüzündeydi,
bilmiyorduk, hepsi gibi.
aradığımızı bulamadık, kaybolduk
aklımızdaki o mağaraya kimseleri sokmadık,
yalnız kaldık.
kimseden ateş dilenmedik, kimseyi aramadık
ve üşüdük,
çok üşüdük..
şimdi kuşlar hak ettikleri yerlerde değil,
hepsi bir yerlerde gözyaşı döküyor çaresizce.
üşüyorlar..
aynada gördük onları, kanadı kırık sevgi dolu kuşlar
iki gözümüz kapalıydı.
nasıl bir kalpsiz hırsız alabilirdi ki özgürlüğümüzü?
ayrıca,
hayallerimizi nasıl çalabilirdik kendimizden?
işte böyle, aynalarla.
gözlerimize baka baka
çaldık.
ve hiç ağlamadık.
