"Mutlu olmak için gittim, ne zaman dönerim bilmiyorum."
Eskişehir'de, Varuna Gezgin Kafe'nin duvarında okumuştum bu yazıyı ilk defa. Ve o an sanırım buldum dedim, ihtiyacım olan cümleyi buldum. O an baktım o yazıya dakikalarca, hüzünlendim ve gülümsedim. Çünkü ben de kendimi bildim bileli, gitmek istedim. Başka sokaklara gitme isteği, büyüdükçe yerini başka mahallelere, başka şehirlere, başka ülkelere, hatta başka gezegenlere gitme isteğine dönüştü. Sabit bir hayatla, sabit insanlarla ve sabit duvar yazılarıyla geçirmek istemedim hayatımı. Başka kültürler, başka yaşamlar ve yolda hissettiğim mutluluk duygusu hep ele geçirsin istedim beni. Yirmi birinci yüzyılın kargaşasıyla, ağır sırt çantalarıyla, iyi insanlarla ve kötü insanlarla dolu caddelerle bakışa bakışa yol aldım. Hayallerimin peşinde çok sorunlar yaşadım. Oturup geleceğimi düşündüğüm banklar oldu. Burası son dediğim anlar, pes etmeye yaklaştığım zamanlar hiç bitmedi. Ama pes etmedim, büyük hayaller, büyük riskler gerektiriyordu çünkü.
Birçok defa gittim, geldim.
Gittim, geldim.
Her gittiğimde dönmek için gittim ve her döndüğümde gitmek için bekledim. Sırasıyla başka sokaklara, başka mahallelere, şehirlere ve ülkelere gittim. Henüz başka gezegenlere gidemedim ama hiç umudumu kaybetmedim. Kim bilir, belki giderim. Artık başka bir ülkede yaşıyorum, başka zorluklar var, başka duvar yazıları var. Ve başka çiçekler var, başka rüzgarlar esiyor nefesimle. Burada ne kadar kalırım bilmiyorum, ama ardımda çok sevdiğim insanlar, çok sevdiğim ülkemi ve evimi bıraktım, bir de yüreğimi bıraktım. Güzel bir duvar yazısında denildiği gibi, mutlu olmak için geldim, ne zaman dönerim bilmiyorum. Belki de dönmem.
5.10.2019 - Bologna, İtalya
Ludovico Einaudi - Experience
